dinsdag 16 november 2010

Ricco van Nierop

Korte Verhalen I (Het Koorenhuis, september-december 2010)

Lekkere thuiskomst, een dialoog

‘Hoe was het kind?’
‘Zeg mam, zit je me nu gewoon achter de deur op te wachten? Ik ben toch geen klein kind of zo!’
‘Nou moe, kind, rustig maar.’
‘Als het aan jou ligt, kan ik net zo goed een ketting om m’n enkel doen en die hiervoor aan de tuinbank vastmaken.’
‘Maar Lisa, het is toch niet zo vreemd dat je moeder wil weten hoe het is geweest zo’n eerste keer?’
‘Eerste keer, eerste keer. Ik heb heus wel vaker eens… Bijvoorbeeld toen op de middelbare school met die decaan.’
‘Dat wil ik helemaal niet horen, we gaan geen ouwe koeien…’
‘Ouwe koeien? Die decaan was helemaal niet zo oud, hoogstens 24 ofzo. Dat ben ik ook over vijf jaar. Leuke vent was dat trouwens, kon goed praten.’
‘Nou ophouden, Lisa. Je bent soms net je vader; altijd maar zijwegen inslaan als ik naar zaken vraag die er echt toe doen. Jullie denken dat ik te dom ben om dat door te hebben, altijd maar dat sarcasme om de boel af te leiden. Maar als het goed mis is, komen zowel je vader als jij bij mij uithuilen. Vind je het nu zo gek dat ik wil weten hoe je het daar gehad hebt bij die man?’
‘Ja, dat vind ik nogal privé.’
‘Natuurlijk is dat privé, er is haast niets te bedenken dat meer privé is, maar ik ben toch je moeder. Jij denkt zeker dat ik geen ervaring heb op dit gebied, hè. Dat ik niet ook het nodige meegemaakt heb voordat ik veranderde in de huisvrouw die, geheel terecht overigens, bezorgd op haar dochter zit te wachten.’
‘Ik wil helemaal niet weten wat jij vroeger hebt meegemaakt. Daar gaat het nu helemaal niet om. Ik leef nu en ga nu door een turbulente tijd heen. Dat zei hij zelf.’
‘Dus hij mag wel met je praten en ik niet! Terwijl ik nota bene met het voorstel kwam om naar hem toe te stappen toen jij zo depri was nadat je vorige vriendje – kom, hoe heet dat joch..’
‘Geert.’
‘Ja, Geert. Nu ben ik kwijt wat ik wilde zeggen. O, ja. Ik stel je aan hem voor en als dank krijg ik niets van je te horen. Als een moeder en dochter dit soort intieme zaken niet eens kunnen bespreken, wat is zo’n relatie dan waard?’
‘Nou, mam. Nu zet je het wel erg vet aan. Zo dramatisch is het nu ook weer niet.’
‘Als je mij niets wilt vertellen, is het wel degelijk dramatisch. En ik zal die man eens opbellen en hem vragen hoe het met mijn dochter gaat. Ja, dat is wat ik doe: ik bel hem gewoon op en vraag hem waarom mijn dochter zo kribbig thuiskomt en of dat iets te maken heeft met jullie samenzijn.’
‘Oké, oké, mam. Het is al goed. Je hoeft je niet ongerust te maken. Jacque is een prima psychotherapeut en de eerste sessie verliep goed. Ik ben nog niet direct gezond verklaard. Jacque vertelde dat zoiets een paar sessies kan duren. Hij vond dat ik eerst maar eens hard moest werken aan wat moeder-dochter-issues.’
‘Oh, misschien heeft hij daar wel gelijk in.’
‘Wil je nog meer weten?’

Geen opmerkingen:

Een reactie posten